In deze blog lees je mijn reden om voor een ziekenhuisbevalling te gaan.

Als baby werd ik geboren met heupdysplasie. Hierdoor kan ik bijvoorbeeld geen kleermakerszit. Niet erg handig als je tijdens de bevalling met je knieën uit elkaar moet. Dit was een reden om niet thuis te willen bevallen. Daar naast zag ik het ook niet zitten om met complicaties als nog weer naar het ziekenhuis te moeten. En de rommel die je er van krijgt had ik ook weinig zin in.

Achteraf had ik misschien wel een soort voorgevoel. Toen de placenta niet binnen een uur naar buiten kwam. Als ik thuis was bevallen had ik dus als nog naar het ziekenhuis gemoeten. Ik moet er niet aan denken aan hoe ik bijvoorbeeld de trap af had moeten komen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik trillend op mn benen van de baarkruk af ben getild. En twee stappen naar het bed moest lopen.

Nou moet ik toegeven dat in een auto zitten (lees hangen en liggen) met 8 cm ontsluiting ook geen grappige ervaring is. Helemaal niet voor een rood stoplicht. En wanneer je een wee staat weg te puffen voor de ingang van het ziekenhuis en iedereen je stom aan kijkt, dacht ik ook heus wel; ik had thuis moeten blijven. ?

Maar mocht ik ooit weer het geluk hebben om weer zo te bevallen, dan zou ik weer voor een ziekenhuisbevalling kiezen.