Missie thuisleven

In Missie thuisleven beschrijf ik in dagboekvorm wat mij of ons bezig houdt als vrouw van een militair. Als thuisfronter ben je vaak alleen en moet je flexibel zijn. Vooruit kunnen denken en goed kunnen plannen is ook handig. Zelfstandig zijn is ook erg belangrijk. Dit is een klein stukje in ons leven.

Vertrekkende vader



Ik weet het al een paar maanden. In januari 2022 zal ik het weer 4 weken alleen moeten doen. Inmiddels is het tien weken geleden dat ik ben bevallen van onze tweede. En het loopt nu even niet op rolletjes. Die roze of blauwe wolk heeft waarschijnlijk wat vertraging denk ik. Het lijkt allemaal zo leuk in tijdschriften. Die lachende moeder met die gezonde, blije, lachende baby in haar armen. Op social media zie je de newborn shoots voorbij komen. Met een schattige, gezonde, slapende baby. 

“Hij lachte niet”

Wij hebben ook een schattige baby. Maar door de voedingsallergie is hij vaak onrustig. Hij slaapt overdag weinig. Ik zie dat hij last van zijn buik heeft. Hij huilt soms uren achter elkaar. Hij lachte niet toen hij negen weken oud was. Hij keek ons ook niet aan. Soms hoef je geen arts te zijn om aan een kind te zien dat het niet goed gaat. Gelukkig kwam er hulp en andere voeding. En het ging langzaam aan beter. Maar het heeft veel tijd en aandacht nodig om alles goed geregeld te krijgen. Zo staat er inmiddels een provocatietest gepland en gaan we regelmatig langs de fysio. Daar naast gaat het gewone leven ook gewoon door. De zorg voor de oudste en de huishoudelijke taken en eigenlijk is mijn verlof ook alweer voorbij. Gelukkig kon ik nog wat ouderschapsverlof opnemen. Ik zie het nog niet voor me om zo’n klein gevoelig babytje al naar een opvang te brengen.

Hormonen?

Op de dagen dat het minder goed gaat help je elkaar er door. “In voor en tegenspoed”. Je kent het vast wel… Je verdeeld de taken. Je praat samen over de kinderen en over de afspraken in het ziekenhuis die nog gaan komen. En maakt ook gewoon grapjes. Zonder humor is het niet vol te houden.
Maar als “vrouw van” weet je ook dat je er vaak alleen voor zal staan. Er komt een dag dat je weer een tas staat te pakken en dat je een paar dagen of weken alleen voor de kinderen moet zorgen. En die dag is vrijdag… Voor het eerst ben ik alleen met onze twee kids. En misschien zijn het nog wat hormonen maar het maakt me mega onzeker. De onrustige dagen, de bezoekjes aan de kinderarts en het consultatiebureau. De zorg voor onze peuter en alle dagelijkse dingen die ook gewoon gedaan moeten worden. Op dit soort momenten zou een kantoorbaan zoveel handiger zijn geweest…



Geef een reactie