Zwemles

Al een aantal jaar schrijf ik over wat ik als moeder tegen kom. De opvoeding, wat ons dagelijks bezig houdt en voor dat de kinderen er waren schreef ik over mijn ervaringen als thuisfront. Omdat ik schrijven leuk vindt. In “Dit ben ik” kun je dit verder lezen. De babytijd hebben we inmiddels afgesloten. Nu ze wat ouder worden komen er andere bezigheden.

De kleuter

Op het schoolplein staan de groepjes  schoolpleinmoeders. Als buitenstaander hoor ik nergens bij. Ik heb er geen problemen mee, vroeger ging ik al mijn eigen gang en dat doe ik nu nog. De meeste ouders kennen elkaar nog van de middelbare schooltijd. Ik ben ergens anders opgegroeid en ken een paar ouders via de speelafspraakjes.

Wanneer m’n dochter naar buiten komt gehuppeld komt al vrij snel de vraag; “Mag ik met Andrea spelen”? 

Door de bomen het bos…

Je hebt een spreekwoord “door de bomen het bos niet meer zien” maar zodra mijn kind weg rent naar een klasgenoot zie ik “door de kinderen, mijn kind niet meer”.

Ik moet m’n best doen om haar bij te houden maar ik heb een buggy waar haar broertje in zit en al snel sta ik weer stil, een groepje oudere kinderen geblokkeerd mij en voeren een uitgebreide discussie. Je bent een stukje breder met zo’n buggy. Ik moet even vier keer rond kijken om mijn dochter te vinden die inmiddels bij klasgenootje en haar moeder staat. 

Andrea is ook bijna zes. Ik vraag wat ze graag willen maar dan onderbreekt haar moeder mij door te zeggen dat ze vandaag niet kunnen spelen omdat ze naar zwemles moet. We spreken af dat we een andere keer gaan spelen. Ik kijk naar twee teleurgestelde koppies. Het is niet anders.

Bijles

Op dinsdagmiddag hebben we sinds een jaar zwemles. Als ik naar m’n eigen zwemlesperiode kijk gaat het nog even duren voor we zwemdiploma A mogen meenemen. Gelukkig vindt ze zwemmen wel erg leuk. De badjuf kwam afgelopen dinsdag vragen of we ook op extra duikles wilden. Ze durft niet te duiken. Omdat ze niet goed duikt komt ze niet onderwater en niet door het gat. De vakantie komt er aan dus in overleg besluiten we na de vakantie te beginnen. 

Ik wil niet, ik ben bang

Huilend kruipt ze in de auto. “Ik wil geen extra zwemles”. Ik zeg dat ze volgende week maar één keer zwemles heeft, alleen op dinsdag. Sinds een paar weken krijg ik haar met moeite mee naar de zwemlessen. Wat ze juist altijd zo leuk vond is ineens omgeslagen naar een strijdt. 

Dinsdag

Huilend en piepend staat ze een week later naast mij. Ik doe een handdoek in haar tas. “Ik kan het niet” hoor ik achter me… Ik ga naast haar zitten op de bank en trek haar op m’n schoot. “Je hoeft het ook niet nu te kunnen, als je het maar probeert”… En als het niet gelijk lukt wordt er niemand boos” zeg ik…

Een paar minuten later trekt ze toch haar jas aan zonder tranen. En zonder strijdt loopt ze richting het zwembad. Als ze een uurtje later de kleedkamer binnenkomt zegt ze; “Mama!, ik ging door het gat zwemmen! Goed hé!”. We gaan nog even oefenen…